Wednesday, June 21, 2006

கவி 18:தீவுத் தமிழா


தமிழகக் கரையோரம் மோதும்
தண்ணீர் அலைகள்
சமீபக் காலங்களில்
சற்று அதிகமாய் உவர்க்கிறதாம்...

விசாரித்த வரையில்
விவரங்கள் வியர்க்க வைக்கினறன்
தீவுத் தேசத்தில் தினமும்
தமிழன் கண்ணீர் சிந்துகிறானாம்

கண்ணீரும் கடலும் கைகோர்த்து
கடிதம் எழுதுகிறது
அலை வாயிலாக
அவசர அஞசல் வருகிறது

வாசிக்க வாசிக்க
வலிக்கிறது
வலியின் மிகுதியில்
வார்த்தைகளும் இறக்கின்றன

தேயிலைத் தோட்டங்களில்
தோட்டாக்கள் சாகுபடியா?
இயற்கையின் மடியில்
இன்னும் இனப்படுகொலைகளா?

ஆயுதம் கூட அழுதிருக்கும்
அந்த ஈனச் செயலில் இறங்கியதால்
இன்னும் மலராத மொட்டுக்களை
இரக்கம் பாராமல்
கொய்து எறிய
கொலை ஆயுதமே சம்மதியாதே!!!

உயிரின் மொத்தமும்
உலுங்கிப் போனது
வாழ்க்கையின் மீதான நம்பிக்கை
வழுக்கிப் போகுது

எதைச் சாய்ப்பதாய் உத்தேசம்
எதைச் சாதித்ததாய் எகத்தாளம்
கிழிந்தது மனிதன் என்னும் உங்கள் முகம்
காயப்பட்டது மனிதம் என்னும் மதம்

தீவுத் தமிழா
தீராத உன் ஏக்கம்
உன் ஓலங்களின்
உள்ளது என் மொழி

உன் உறக்கங்கள் ஊனப்பட்டு
உன் கனவுகள் களவாடப்படுகையில்
என்னவோ செய்கிறது
என்னிலும் உன் கண்ணீர் வழிகிறது...


வலை உலகிலும் பத்திரிக்கையிலும் படித்துப் பதறிய இலங்கை நிகழ்வுகளால் தட்டிய வார்த்தைகள்.எல்லாம் வல்ல இறைவனிடம் நம் சகோதர தமிழர்களுக்கு அமைதி தர வேண்டுகிறேன்.

Friday, June 16, 2006

கதை 8:சிற்பியே உன்னைச் செதுக்குகிறேன்.

சைக்கிளை மாங்கு மாங்கு என்று மிதித்து விவேகானந்தாக் கல்லூரி வாசலுக்கு நான் வந்து சேர்ந்தப் போது மணி சரியாய் எட்டேமுக்கால்.

அப்போ எனக்கு வயசு 17. பிளஸ் டூ முடிச்சிருந்தேன். கல்லூரி வாழ்க்கையின் முதல் நாள். ஜீன்ஸ் பேண்ட் பிளாக் கலர் ஷ்ர்ட். கல்லூரி வாசலையே உத்து உத்துப் பாத்துகிட்டு நின்னேன். முதுகுல்ல பட்ன்னு ஒரு அடி. சுளீர்ன்னு கோபத்துல்ல திரும்புனேன். ஒரு நாலுப் பேர் வாட்டசாட்டமா நிக்குறாங்க.

அதுல்ல ஒருத்தன் விறைப்பா என்னை முறைச்சுப் பார்த்தான். நானும் திருப்பி முறைச்சேன்.

"டேய்... பர்ஸ்ட் இயரா"

" "

"த்தா.. கேக்குறோம் முழிக்கிறான் பாரு"

"மச்சி பிசிக்ஸ் ஆர்.ஆர் வர்றார்.. ராகிங்ன்னுப் பிடிச்சு டின் கட்டப் போறான்னுங்க.. வா இடத்தைக் காலி பண்ணுவோம்.. புள்ள எங்கேப் போயிடப் போகுது.. மறுபடியும் மாட்டும் அப்ப வச்சிக்கலாம் நம்ம கச்சேரியை...இப்போ பீரியா விடு"

முறைத்தவன் இன்னும் கடூரமாய் முறைத்தப் படியே நகர்ந்தான். எனக்கு லேசா உள்ளுக்குள் உதற ஆரம்பித்தது.

மறுபடியும் முதுகில் யாரோத் தட்ட கொஞ்சம் தயக்கமாய் திரும்பினேன்.

"பாஸ் ரிலாக்ஸ் நானும் பர்ஸ்ட் இயர் தான்... த்தா...****பசங்க என்ன உன்னக் கலாய்ச்சங்களா.. த்தா.. அவங்களை...." அதற்கு பிறகு அவன் பேசியது எதுவுமே அப்போது எனக்குப் புரியவில்லை. அந்த வார்த்தைகளுக்கு அர்த்தம் தெரிந்துக் கொள்ளும் ஆர்வம் மட்டும் என்னில் அப்போதைக்கு ஓங்கி வளர்ந்தது.

"ஆமா..பாஸ் ஏன் இப்படி முழிக்கிற? புரியல்லயா?"

"நான் இவங்களைப் பத்தி சார் கிட்ட சொல்லப் போறேன்...இது தப்பு..எங்க வீட்டுல்ல சொன்னா அவ்வளவு தான்..."

"தோடா.. பாஸ் நீ சரியான் பால் புட்டியா இருக்கே..சார் கிட்டே சொல்ல போறீயா.. அவனுங்களுக்குத் தெரிஞ்சா உன்னை உருட்டி உருட்டி அடிப் பின்னிடுவானுங்க....அவனுங்க எல்லாம் ....."
மறுபடியும் அதே அர்ச்சனையை அவிழ்த்து விட்டான். நான் லேசாய் முகம் சுளிப்பதை அவன் கவனித்திருக்க வேண்டும்.

"பாஸ் நீ எந்த ஏரியா?"

"மயிலாப்பூர்"

"எவ்வள்வு மார்க்?"

"87%"

"பாஸ் நீ படிக்கிற பார்ட்டியா? அதான் உனக்கு நம்மப் பேச்சு புரியல்ல"

அவன் சினேகமாய் சிரித்தான். நானும் சிரித்து வைத்தேன்.

"பாஸ் உனக்குப் பிடிச்ச நடிகர் யார்?"

"என் பேர் தேவ்... எனக்கு ரஜினி பிடிக்கும்"

"சாரிப்பா தேவ்ன்னே கூப்பிடுறேன்.. என் பேர் பாலாஜி... ராயபுரம் தான் நம்ம ஏரியா... தம் அடிப்ப இல்ல"

"அய்யய்யோ அதெல்லாம் கிடையாது" ஏறக்குறைய அலறிவிட்டேன்.

"தம் இல்லயா... அப்புறம் தலைவர் ரசிகன்னு சொல்லுற?"
நக்கலாய் சிரித்தான். " தம் அடிக்க வேணாம்.. டீக்கடைக்கு வருவே இல்ல ஒரு கம்பெனிக்கு"

நான் தலையாட்டினேன். இப்படித் தான் பாலாஜி எனக்கு அறிமுகமானான். அடுத்து வந்தக் காலங்களில் அவனே என் வாழ்வின் ஆசான் ஆனான்.

டீக் கடையில் அண்ணா நகரில் இருந்து வந்த சிவாவும், ஆவடியில் இருந்து வந்த குமாரும் ஒரு குடும்பமாய் ஒன்று சேர்ந்தோம். கோடம்பாக்கம் பழனி எப்போ எங்க குரூப்ல்ல சேர்ந்தான்னு சரியா ஞாபகம் இல்லை.

சரியா மூன்று மாசம் கழிச்சு அதே டீக்கடையில்

"மச்சி... அஞ்சு கிங்ஸ் சொல்லு"
பாலாஜி பற்ற வைத்த சிகரெட்டில் என்னுடைய சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தேன்.

"எப்படி மச்சி தலைவர் ஸ்டைல்ல பிடிக்கிறேனா?"

"தோடா..." மற்ற நால்வரும் கோரசாய் சிரித்தனர்.

"த்தா ஏன்டா சிரிக்கிறீங்க... இங்கே என்ன ஷோவாக் காட்டுறாங்க"
நான் சீறினேன்.

"மச்சி அன்னிக்கு உன்னை ராக் பண்ணானே அவன் வர்றான் பாரு"

"யார் அந்த டோரி கண்ணனா.. வர்றட்டும்... ஒரு நாளைக்கு அவனுக்கு இருக்கு பாரேன்.. பிஷ்கார்டன் தாண்டி தான் வீட்டுக்குப் போறான்.. ஒரு நாளைக்கு முகத்துல்ல துணிப் போட்டு அவனை அடிப் பின்னப் போறேன் பாரேன்"

"சரி இப்போ போலாம் வா... தேவில்ல எதோ புது இந்தி படம் போட்டு இருக்கான்டா.."

"இந்தி எழவு எவனுக்கு விளங்கும்.?" சிவா சொன்னான்.

"அடேய்.. இந்தி விளங்காட்டி பரவாயில்ல. அங்கே படம் பார்க்க வர்ற சேட்டு குட்டிங்களோட நடை உடை விளங்குனாப் போதாது" பழனியின் கருத்து.

"என்ன இழவுடா அந்த மைதா மாவு மூஞ்சிகளையே எவ்வளவு நேரம் பாக்குறது... வேஸ்ட்டா" குமார் சொன்னான்.

"மூஞ்சியை ஏன்டா பாக்குறீங்க" பாலாஜி எடுத்துவிட்டான்.

"நான் வர்றல்ல.. எனக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கு"
சிவா ஜகா வாங்கினான். மற்ற நான்கு பேரின் சந்தேகப் பாரவையும் சிவாவின் மீது படிந்தது.

"தோடா கிளாஸ் கட் அடிச்சிட்டு வந்து உக்காந்து இருக்கோம்.. உனக்கு என்னடா பெரிய மசுரு வெட்டுற வேலை" பழ்னி சீண்டினான்.

"மச்சி அது ஒண்ணும் இல்லடா... அந்த எத்திராஜ் காலேஜ் திவ்யா சாயங்காலம் கம்யூட்டர் கிளாஸ்க்கு வருவா.. நம்ம மச்சான் போய் வெளியே நின்னு ஆஜர் கொடுப்பார்.. நம்ம கூட படத்துக்கு வந்தா அந்தப் பொன்னான வாய்ப்பு மிஸ் ஆயிடுமே அதான் வர்றல்ல" நான் சொன்னேன்.

"எத்திராஜ் காலேஜ் திவ்யான்னா... அந்த 27டி பிகரா.. அன்னிக்குக் கூட அபிராமி போறப்போ நீ காட்டுனிய அதுவா.. அந்த ஹட் பிகரையா மாமா நீ லுக் விடுற?" குமார் கொஞ்சம் எகத் தாளமாய் பேசிவிட்டான்.

"டேய் குமார்.. இது என் பர்சனல் மேட்டர்..இன்னொரு வார்த்தை அவளைப் பத்திப் பேசுன.. மவனே உன் கழுத்தை நெறிச்சுக் கொன்னுடுவேன்டா"

சிவா டக்கென எழுந்து அங்கிருந்து வேகமாய் நடந்தான். எங்களுக்கு அவனைத் திருப்பிக் கூப்பிடணும்ன்னு தோன்றவே இல்லை. குமாரின் கண்கள் சட்டேனக் கலங்கி விட்டன. குமார் அழுதது மனசுக்கு ரொம்பவே கஷ்ட்டமாப் போச்சு.

"டேய் அவன் என்னப் பேசிட்டுப் போறான் பார்த்தீயா... உங்களை எல்லாம் எனக்கு மூணு மாசமாத் தான் தெரியும் அவன் என் கூட பிரைமரி ஸ்கூல்லருந்துப் படிச்சான்டா.. ஒரு பொண்ணுக்காக என்னை கொன்னுடுவேன்னு சொல்லுறான்டா"

பாலாஜி தோள்ல்ல குமார் சாய்ஞ்சுக்கிட்டான். அன்னிக்கு நாங்க சினிமாவுக்குப் போகல்ல. முதல் முறையா பாருக்குப் போனோம். நண்பனுடைய துக்கம் எங்க துக்கம்ன்னு முடிவு பண்ணி முதல் முதலாத் தண்ணியடிச்சோம். எவ்வளவு ஒரு கசப்பான அனுபவம். பாலாஜி அவன் மோதிரத்தை அடகு வச்சு எங்களுக்கு தாராளமாத் தண்ணீ ஊத்துனான்.
குமாருக்கு முன்னாடியே லைட்டாப் பழக்கம் இருக்கவே.. குடிச்சுட்டு கும்மாளமாப் பாட்டு பாட ஆரம்பிச்சான். கூட்வே பாலாஜியும் பக்கவாத்தியமா பார் பெஞ்ச்சுல்ல தாளம் கட்டுனான். நானும் பழ்னியும் மோந்துப் பாத்தவுடனேயே மட்டையாகிட்டோம்.

அடுத்த நாளும் நாங்க காலேஜ்க்குப் போகல்ல. சிவாவைப் பார்க்கவே இல்லை. வாரம் தவறாம தண்ணிப் போட ஆரம்பிச்சோம். வாரம் ஒரு காரணம். என்னிக்கோ செத்துப் போன பாலாஜி தாத்தாவுக்கெல்லாம் துக்கம் கொண்டாடி தண்ணியடிச்சோம். அப்படி வளர்ந்தோம்.
அந்த நேரம் காலேஜ் ஒரே போராப் போச்சு. சிவா அவ்வளவாக் காலேஜ்க்கு வர்றதே இல்ல. ஒரு ஓரமா வருத்தப் பட்டாலும் குமாருக்காக அந்த வருத்ததை அமுக்கி வச்சிக்கிட்டோம்.

எங்க காலேஜ்க்கு பக்கத்துல்ல இன்னொரு காலேஜ்க்கும் தகராறு வந்து கலவ்ரமான நேரம்.
"மச்சி ஒரு ரெண்டு பஸ் கண்ணாடியாவது உடைக்கணும்டா... அப்போத் தான் நம்ம பவரைக் காட்ட முடியும்" குமார் சொன்னான்.

" மச்சி நான் கூட ஒரு போலீஸ்காரன் மண்டையாவது உடைக்கணும்டா" பழனியின் ஆசை இது.

"இது தான் சான்ஸ் அந்த ஆர்.கே வாத்தியார் ஸ்கூட்டரை போட்டு உடைக்கணும்டா" என்னுடைய நீண்ட நாள் கோவம் அது.

"ஏன்டா அந்த ஆள் மேல அவ்வளவு கோவம்"

" மச்சி நான் பெயிலான அல்ஜிப்ரா பேப்பரை கிளாஸ்ல்ல வச்சு எல்லாருக்கும் காட்டி என்னை அவமானப் படுத்துன அந்தாளைப் பழிக்குப் பழி வாங்கியே தீரணும்டா" நான் பொங்கினேன்.

அடுத்து அப்படி இப்படி என் ஆயிரம் விவாதங்களுக்குப் பிறகு வாசலில் இரண்டு போலீஸ் வேன்கள் நிற்பதாய் கேள்விப்பட்டு பம்மி பின் வாசல் வழியாக அவரவர் வீடு போனது வேறு விஷயம். சிவா கல்லூரி பக்கம் வந்து ஒரு மாசம் ஆச்சு.

யாரும் கவலைப் படவே இல்லை. ஸ்டைரக் தீவிரமாப் போன டைம். எங்களுக்கு என்னச் செய்யுரதுன்னு தெரியாத நேரம்.

"மச்சான்... எதாவது படம் போலாமாடா? " பாலாஜி ஆரம்பித்தான்.

"என்ன படம் ஓடுது எல்லாம் கடி படம்" இது நான்.

"அடுத்த வாரம் நம்ம தளபதி படம் ரிலீஸ்...காதலுக்கு மரியாதை... அக்கா ஷாலினி ஜோடி.. கண்டிப்பா ரீலிஸ் அன்னிக்கேப் பார்த்து தியேட்டரை அல்லோல்லப் படுத்தணும் ஓ.கேவா" பழனி தீவிர விஜய் ரசிகனாய் உருவாகி கொண்டிருந்தான்.

"அது அடுத்த வாரம்.. இப்போ இந்த டைனமிக்ஸ் வாத்தி லொள்ளூ தாங்க முடியாது சொல்லுங்கடா" குமார் ஏறக்குறைய கதறினான்.

"என்னடா கெயிட்டிப் போலாமா?" பாலாஜி கண்ணடித்தான்.

"டேய் நான் வர்றல்ல... போன வாரம் அந்தப் பக்கம் போனப்போ எங்க அண்ணன் பிரண்ட் ஒருத்தன் பாத்துப் பெரும் பிரச்சனையகிப் போச்சு" குமார் கும்பிட்டுச் சொன்னான்.

"டேய்.. கெய்ட்டி.. எல்லாம் வேலைக்கு ஆவாது. இன்ட்ர் நெட் போவோம்.. நிறைய மேட்டர் சைட் இருக்காம்... ஒரு மணி நேரத்துக்கு நாப்பது ரூபா... ஒரு ரெண்டு மணி நேரம் குஜால்ஸாப் போகும் என்னச் சொல்லுறீங்க?"

"செல்லம்டா நீ பழனி.. என்னமா ஐடியா கொடுக்குறே?"

"ஆனா பணம்...." பாலாஜி கேட்டான்.

"ஏன்டா உன் கிட்ட இல்லையா?"

"தோடா.. மோதிரத்துல்லருந்து.. எல்லாத்தையும் வித்து கலக்கியாச்சு.. மிச்சமா இப்போ ஒண்ணும் இல்ல.. வீட்டுல்ல எல்லாம் தொலைஞ்சுப் போச்சுன்னு சீன் போட்டிருக்கேன்.. அடுத்த மாசம் எங்க அப்பாவுக்கு எதோ பிசினஸ்ல்ல ஒரு அமவுண்ட் வருதாம் அதுல்ல செயினே செஞ்சிப் போடுறேன்னு சொல்லியிருக்கார்.. அது வரைக்கும் நான் ஆண்டி தான்"

"தேவ் உன் பாக்கெட்ல்ல இருக்க பணம்..அது எக்ஸாம் பீஸ்டா"

"ஒரு எம்பது ரூபா தாண்டா.. நம்ம எல்லார் சந்தோஷமும் உன் கையிலேத் தான் இருக்கு"
நண்பர்களின் சந்தோஷம் முக்கியம், அதற்கு முன்னால் எக்ஸாமவது பீசாவது.. எண்பது ரூபாய்க்கு என்ன கணக்கு சொல்லலாம் வீட்டில் என மூளை முக்காடுப் போட்டு யோசிக்க ஆரம்பித்தது.

அதற்குள் பழனி இணைய உலகில் இன்ப வீதிகளின் விலாசம் தாங்கிய ஒரு நீளப் பட்டிய்லோடு வந்துச் சேர்ந்தான். அடுத்த ரெண்டு மணி நேரத்தை மையிலாப்பூரின் ஒரு முக்கு சந்து இன்டர்நெட் கபேவில் கழிக்க கிளம்பினோம்.

"அடச்சே எந்த சைட் போனாலும் கிரடிட் கார்ட் கேக்குறான்டா"

"எதாவது ஒரு நம்பர் போடுடா"

"போட்டுப் பார்த்துட்டேன்டா.. ஒண்ணும் வேலைக்கு ஆகல்ல"

"மச்சி நான் சொல்லுற மாதிரி செய்... அந்த வெள்ளைப் பொட்டியிலே நாங்க எல்லாம் ஏழைக் குடும்பத்துப் பசங்க.. எதோ எவ்வளவு இலவசமாக் காட்ட முடியுமோ அவ்வளவுக் காட்டுங்கன்னு இங்கீலீஷ்ல்ல டைப் அடிச்சுக் கேளுடா"
இது இன்று இணைய வளர்ச்சியினால் சோத்துப் பாட்டை நகர்த்தும் அன்றைய எனது கணிணி அறிவின் வெளிப்பாடு.

அதையும் நம்ம ஆள் ஒருத்தன் இலக்கணமெல்லாம் சரிப்பார்த்து கீபோர்டில் தட்டி PLEASE ENTER VALID INPUT என்று ஸ்கீரின் தூப்பியதைப் பார்த்துக் கோபம் வேறு கொண்டான்.

"த்தா இன்டர்நெட் எல்லாம் ஏமாத்து வேலை ஒழுங்கா கெயிட்டிக்கு போய் சுவப்பன சுந்தரியின் இந்திர இரவுகள் படம் பார்த்து இருக்கலாம்"
என்று ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்டான் பாலாஜி. எல்லாரும் அந்த ஏக்கப் பெரூமூச்சில் கலந்துக் கொண்டோம்.

மறு நாள் சிவாவை ஹெச்.ஓ.டி ரூம் வாசலில் பார்த்து நாங்கள் லேசாக் கலவரமானோம். ஒன்றரை மாசத்துக்கு அப்புறம் கல்லூரிக்கு வந்திருந்தான். அவனைப் பார்த்துப் பேசுவதா வேண்டாமா எங்களுக்கும் தயக்கம் அவனுக்கும் தயக்கம். பேசவில்லை.

லஞ்ச் பிரேக்கில் கேன்டீனில் நாங்கள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்துக்குப் பக்கத்தில் வந்து நின்றான்.நாங்கள் கவனிக்காததுப் போல் எங்கள் உணவு டப்பாக்களைத் திறந்து சாப்பிட ஆரம்பித்தோம். எங்க எல்லோருடைய மனசும் கனத்துக் கிடந்தது. ஒருத்தருடைய இதயத்துடிப்பு இன்னொருத்தனுக்குக் கேட்டது.
"நான் லஞ்ச் கொண்டு வர்றல்ல" சிவா மெதுவானக் குரலில் சொன்னான்.
""
"உங்க கிட்டேத் தான் சொல்லுறேன்.. நான் லஞ்ச் கொண்டு வர்றல்லன்னு" அதிகப்படியான சத்தத்தில் கத்தினான் சிவா.

குமார் அவசர அவசரமாய் தன்னுடைய டிபன் பாக்ஸைத் திறந்து மூடியில் சாப்பாட்டைத் தட்டி சிவா பக்கம் எடுத்து வைத்தான். அடுத்த சில வினாடிகளில் எல்லாருடைய சாப்பாடும் சிவாவுக்கு பரிமாறப்பட்டது. நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் கலகலப்பாய் மதிய உணவை உண்டு முடித்தோம்.

அன்று மாலை நண்பன் ரூமில் அவன் உபயத்தில் தீர்த்தமாடியப் பொழுதினில் சிவா வாயைத் திறந்தான்.

" அவ இல்லாமல் என்னால வாழ முடியாது மச்சி... ஐ லவ் திவ்யா.. ஐ லவ் யூ திவ்யா"
நான் கொஞ்சம் அதிகமாய் ஊற்றினேன்.

"அவளும் உன்னை லவ் பண்றாளாடா"

"இல்லியே... அவ என்னைத் திரும்பிக் கூடப் பாக்க மாட்டேங்குறாளே...."
சிவா தேம்பி தேம்பி அழ ஆரம்பித்தான்.

"அவ என்ன பெரிய ஐஸ்வர்யா ராயாடா உன்னை லவ் பண்ண மாட்டாளாமா.. அவளை...சாரி மச்சி நான் அவளைத் திட்ட மாட்டேன்.. அவளைத் திட்டுனா உனக்குப் பிடிக்காது எனக்குத் தெரியும்...சாரி"
குமார் உளறினான்.

"மச்சி அவளை உனக்குச் சேத்து வைக்கிறோம்டா... நாங்கச் சேத்து வைக்கிறோம்"
இது நான்.

"ஆமாடா மாப்பூ... இப்போ நீ டென்ஷன் ஆவாதே ...கூலா இரு.. அவன் அப்பன் என்னப் பெரிய...*****'"
பாலாஜியின் பைந்தமிழ் செவிகளைத் தீய்த்தது.

"மச்சி எங்கப்பா என்ன படி படின்னு உயிரை வாங்குராருடா... அவர் படிக்காத்தை எல்லாம் என்னப் படிக்கச் சொன்னா என்ன மாப்பூ நியாயம்...நான் மட்டும் பெயில் ஆனா அடுத்த வருஷம் என்னை தஞ்சாவூருக்கு என் மிலிட்டிரி மாமான் வீட்டுக்கு அனுப்பிடுவேன்னு மிரட்டுராருடா"
பழனி அவன் சோகத்தை சைடில் சொருகினான்.

"கவலைப்படாதே.. பிட் அடிச்சாவது நீ பாஸ் பண்ணுறே.. உன்னைப் பாஸ் பண்ண வைக்கிறது என் பொறுப்பு...ஆமா உன் மிலிட்டிரி மாமாவுக்கு பொண்ணு இருக்கா?"
நான் கேட்ட கேள்விக்குப் பதில் சொல்லும் முன் பழனி மட்டையாகி விட்டான்.

அன்றையப் பொழுது அப்படியே முடிந்தது... கல்லூரி நாட்கள் வேகமாய் ஓடி முடிந்தன..

இன்று நான் ஒரு மென்பொருளாராய் எதோ வாழ்க்கையை ஓட்டிக்கொண்டிருக்கிறேன்...

பழனி அவனுடைய மிலிட்டிரி மாமாப் பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு பாரிசில் ஒரு ஆட்டோ ஸ்பேர் பார்ட்ஸ் கடை வச்சிருக்கான். இரண்டு குழந்தைங்க.

குமார் இப்போ அமெரிக்காவில்ல ஒரு கணிணி நிறுவனத்துல்ல உயர் அதிகாரியா இருக்கான். இன்னும் கல்யாணம் ஆகல்ல அவன் வீட்டுல்ல பொண்ணுப் பார்த்துகிட்டு இருக்காங்க...

பாலாஜியைக் கடைசியாப் பார்த்தது...ஆங் பெரம்பூர்ல்ல

பாலாஜி முதல் வருஷத்தோடக் கல்லூரி படிப்பை நிறுத்திட்டான். எதுக்குன்னு எங்க யாருக்குமே காரணம் தெரியாது. அவன் கூட வர்ற அவன் ஏரியாப் பசங்களை விசாரிச்ச வரைக்கும் ஒரு விவரமும் தெரியல்ல.
எங்க அஞ்சுப் பேர் வட்டத்துல்ல மையப் புள்ளியா இருந்தாப் பாலாஜி எங்க வாழ்கையிலே இருந்துச் சொல்லாமல் கொள்ளாமல் விலகிப் போயிட்டான். ஆரம்பத்துல்ல நாங்க அதைத் தாங்கிக்க முடியாமல் தவிச்சுப் போயிட்டோம். அவனைப் பத்தியே பேசுவோம்... அந்தப் பேச்சுக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக் குறைஞ்சு ஒரு கட்டத்துல்ல சுத்தமா நின்னுப் போயிடுச்சு...

அப்படி ஒரு நாள் தான் நாங்கப் பாலாஜியைப் பெரம்பூர்ல்ல பார்த்தோம். ஆமா நாலு பேரும் தான் பார்த்தோம். பிருந்தாத் தியேட்டர் வாசல்ல எதோ ஒரு படத்துக்கு டிக்கெட் எடுத்துட்டு நிக்கும் போது ..


ஒரு அழுக்கு காக்கி டவசர்.. ஒடுங்கி ஒல்லியாப் போன அந்தப் பையன் எங்கப் பாலாஜி தான். ஒரு நிமிஷம் பதறிப் போயிட்டோம். நாலுப் பேருக்கும் வாயிலே இருந்து வார்த்தை வர்றல்ல.

"எதிரே இருக்க கேரேஜ்ல்ல தான் வேலை செய்யுறேன்டா"
பாலாஜியின் வேகம் காணாமல் போயிருந்தது. அவன் பேச்சு நடவடிக்கை எதுவுமே எங்களுக்குப் பிடிபடவில்லை.

"டீ சாப்புடுறீங்களா?"
எங்களுக்கு நாக்கு உள்ளுக்குப் போய் ஒட்டிக் கொண்டது

"சாரிடா.. உங்க யார் கிட்டயும் சொல்ல முடியல்ல.. அப்பா தீடிரென்னு சூசைட் பண்ணிக்கிட்டார். பிசினஸ்ல்ல லாஸாம். ஒண்ணும் புரியல்ல. ஓவர் நைட்ல்ல வீதிக்கு வந்துட்டோம். எதுவும் தோணல்ல... அக்கா..தங்கச்சி.. நான் மட்டும் தான் பையன். அம்மா ஒரு ஓரமா உக்காந்து அழுவுறாங்க... எல்லாரும் செத்துப் போயிடலாம்ன்னு சொல்லுறாங்க... எனக்கு என்னப் பண்ணுறதுன்னு தெரியல்ல..எங்கப்பா மாதிரி முட்டாத்தனம் பண்ண எனக்கு மனசு வர்றல்ல.. அதான் இப்படி எங்க மாமா கேரேஜ் தான்.. இப்போ பரவாயில்ல.. அக்காவுக்கு கல்யாணம் பேசியிருக்கோம்.. பத்திரிக்கை வைப்பேன் கட்டாயம் வர்றணும்..."

பாலாஜி எங்களை விட்டு எங்கோ போய்விட்டான் என்பது எங்களுக்குப் புரிந்தது. அவன் பேசினான். நாங்கள் ஆறிய டீயை மெல்ல உறிஞ்சினோம். பேசுவதற்கு எங்களிடம் ஒன்றும் இல்லை. நாங்கள் தம் அடித்தோம். அவன் அடிக்கவில்லை. ஏனோ அவனை அடிக்கச் சொல்லி நாங்கள் யாரும் வற்புறுத்தவில்லை.

அவனிடம் விடைப் பெறும் போது தவிர்க்க முடியாமல் கேட்டே விட்டான்.
"மச்சி பாலா.. ரொம்ப பெரிய மனுஷன் மாதிரி பேசுறடா.. எனக்கு ஒண்ணுமேப் புரியல்லடா"

அவன் சிரித்தான். அவன் அக்காவுக்கு கல்யாணம் ஆச்சா இல்லையாத் தெரியாது. அவன் எங்கள் யாருக்கும் பத்திரிக்கை அனுப்பவில்லை. அதற்கு பிறகு இன்று வரை நான் பாலாஜியைச் சந்திக்கவில்லை.

அப்புறம் சிவா...

கடைசி வரைக்கும் சிவாவை திவ்யா காதலிக்கவே இல்லை. அந்த ஏக்கத்தில்ல சிவா ஒரு நாள் ஆவடி டிரெயின்ல்ல போய் விழுந்துச் செத்துப் போயிட்டான்.

அவன் முகத்தைப் பாக்கக் கூட எங்களுக்குக் கொடுத்து வைக்கல்ல. சிவா செத்தப்போ அவன் வீட்டுல்ல அவங்க அம்மா அழுததது இன்னும் நினைவிருக்கு. அந்த ஞாபகம் வரும் போதெல்லாம் அடிவயிறே புரளுது...

"அய்யா... இதுக்கா உன்னைப் பெத்தேன்... பாத்துப் பாத்து வளத்தேன்.... ஏன்ய்யா.. எதுக்குய்யா இப்படிப் பண்ணிக்கிட்டே...."

என் விடலைப் பருவம் என்கிட்டே இருந்துப் போயிடுச்சா இல்ல இன்னும் இருக்கான்னு தெரியல்ல ஆனா..பாலாஜியை அந்த அழுக்கு டவுசர்ல்லப் பார்த்தப்போவும் சிவா செத்தப் போவும்.. எனக்குள்ளே எனக்கே தெரியாம என்னவெல்லாமோ நடந்துப் போனது உண்மை... ஒரு உளி சத்தம் உள்ளுக்குள்ளே ஒலிக்க ஆரம்பிச்சது அப்போத்திலிருந்து தான்னு நினைக்கிறேன்.